w sprawach cywilnych

Encyklopedia PWN

[niem. < łac.],

XIV–XVI w. zw. także oprawcą:

[jidysz < hebr. kehila ‘wspólnota’, ‘gmina’],

nazwa używana w Polsce od końca XVI w. na określenie form organizacyjnych gminy żydowskiej, która kształtowała się od XIV w. i obejmowała: sprawy kultu rel., sądownictwa cywilnego, szkolnictwa, pomocy społ., zbierania podatków;

kaucja

[łac. cautio ‘ostrożność’],

prawo zabezpieczenie należytego wykonania zobowiązania polegające na: złożeniu sumy pieniężnej do rąk wierzyciela lub osoby trzeciej, ustanowieniu dla wierzyciela zastawu na rzeczach (papierach wartościowych) lub hipoteki zabezpieczającej (kaucyjnej), złożeniu poręczenia przez osobę trzecią;

kondemnata

[łac. condemnatus ‘skazany’],

w dawnym prawie pol. skazujący zaocznie wyrok sądowy w sprawach karnych i cywilnych;

koszty postępowania, koszty sądowe,

wydatki poniesione w toku postępowania w sprawie toczącej się przed sądem;

Liechtenstein. Ustrój polityczny.

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>